در این پژوهش، بررسی واژه¬نامه¬ی شعری شاعران رمانتیسم عرب به روش توصیفی– تحلیلی که در آن داده¬های (واژگان شعری) شاعران به دو صورت کمّی (آماری، جداول و تنوع واژگان) و کیفی (معنایی، موسیقایی و زبانشناختی) مورد بررسی قرار می¬گیرد، شاعران رمانتیسم از بهترین موارد بررسی بودند که تحلیل واژه¬نامه¬ی شعری آن¬ها با توجه به رویکرد ادبی و اندیشه¬های غالب احساسیشان کاری حائز اهمیت بوده و راه را برای انجام یک پژوهش نوین هموار می¬ساخت. از پیشتازان نوگرایی در ادب معاصر عربی؛ رمانتیسم¬ها و به¬ویژه جماعت ادبی آپولو و بزرگان آن؛ احمد زکی ابوشادی، ابراهیم ناجی، علی محمود طه، ابوالقاسم شابی بودند. این جماعت خواهان همگامی ادبیات با عصر جدید بودند؛ آنان با توجه به احساس درونی از حاکمیت عقل در آفرینش اثر هنری کاستند و شعر خود را از عاطفه¬ی آمیخته با احساس اندوه، تلخی، ناامیدی، ناکامی در عشق و پناه به طبیعت و دنیای ماورائی و خیالی برخوردار ساختند. از لحاظ ساختار نیز اوزان شعری متنوّع و کوتاه، قافیه¬های متعدد، ایماژهای شاعرانه¬ی نوین و متفاوت و فنون بدیعی ساده و روانی به کار گرفتند که به تجلّی فکر و اندیشه¬یشان کمک می¬کرد و آثارشان را به تجدّد و تنوع ادبی نزدیک می¬ساخت که همه¬ی این موارد مورد تحلیل قرار گرفتند. پس از بررسی انجام شده در این پژوهش باید افزود که این شاعران واژه¬نامه¬ی شعری نوینی را به عرصه¬ی شعر معاصر عربی وارد کردند و واژگان شعری خود را در گستره¬های معنایی به کار گرفتند که زبان حال مردم و زمانه¬ی آن¬ها بود و دغدغه¬های داخلی آنان را به بهترین شکل به تصویر می¬کشید همچنین آنان در کنار به¬کارگیری این مضامین جدید وجدانی و احساسی که ارتباطی تنگاتنگ با بُعد انسانی و فردی داشت به ساختاری ساده، گویا، زنده و پویایی دست یافتند که موجب شد لذّت ادبی و هنری بر بیان شعری حاکم گردد و شعر آن¬ها به راحتی به روان مخاطب نفوذ کند.